Not prophets, apostles
not extinguished suns
not unfortunate mountains and valleys
have come to warn, to tell –
quiet, simple folk representations
brothers with hammers, sheers, awls
have printed the warning signs
and posted them on streets and corners
brothers probably stand now behind bars
like stunned pale statues
and may be mistaken
their bones are already overgrown with grass
let’s not go there

In short
A thirst in Rome has aroused the hunters
and Jesus is their protector.
Do you hear? Bend forward your ear.
A thirst in Rome has provoked the hunters
and right away with weapons,
tumult and chase they cry blood!

The bells are ringing
Arousing:
Like frighteners
And chase the dreams behind all doors
and ferocious screaming;
Blood!
For the hunters
For grass
For Almighty Cesar
We must slake our thirst
Blood!

And who will protect
and who will defend
the holiday dreaming and streaming of Nile.
So quiet it is
and locked silent the lips
hoorah for blood!

Flesh of a calf is weighed by the pound
there’s a price for the wool of a sheep
but human flesh is weighed by the ton
and human hair – dirt cheap

See how fine the peonies bloom
how beautifully the chrysanthemums dream
fascist scum pray and rob
give them flowers with a whip – true?
Are we in night or is it day now?
A black wind rises
the louvres of my comfort
and brings a child

An Abyssinian Child:
The child cries and glows and glows
“I’ve not been secretly given away
haven’t touched the shadow of his fence
why do I smell of iodine?
Why do I smell of death?

Is it night now? Or is it morning?
Who has the secret key?
I just know that blood I see on my fingers
and my eyes are blazing green

In my soul the Abyssinian child
cries and black wind carries more and more
Well, I did not need to think another minute
and in the darkness of my black night
my fingers wrote compulsively ten times
without any sense;
Blood!
And – strangle Mussolini…

בלוט

ברוך אָליצקי

נישט נביאים, אַפּאָסטאָלן,
נישט פאַרלאָשענע זונען,
נישט אומגליקן אױף בערגער און טאָלן
זײנען געקומען װאָרענען, זאָגן; —
שטילע, פּראָסטע פאָלקס־טריבונען,
ברידער מיט האַמערס, מיט שערן, מיט אָלן
האָבן געשריבן די װאָרנונגס־פּלאַקאַטן
און זײ געקלעפּט איבער גאַסן און ראָגן.

עס שטײען מסתמא די ברידער אַצינדערט בײ גראַטן
אַזױ װי פאַרגליװערטע, בלײכע סטאַטועס,
און אפשר — אַ טעות —
ס’איז זײער געבײן שױן באַװאָקסן מיט גראָזן.
נאָר לאָמיר דאָס לאָזן…

בקיצור —
אַ דורשט האָט אין רױם הײנט צעפלאַקערט די יעגער,
און יעזוס איז שיצער.
איר הערט? בײגט אײן נאָר דעם אױער:
אַ דורשט האָט אין רױם הײנט צעפלאַקערט די יעגער,
און באַלד זײנען יעגער
מיט װילדן גערױש, מיט כלי־זין
ארױס אין געיעג און געלױער:
בלוט!

עס גלעקערן גלעקער,
װי װעקער,
װי שרעקער,
און בײסן דעם דרימל פון טיר און פון טױער;
עס װאָיען סירענעס און װעלפעכעס שרײען:
בלוט! —
זאַל זײן פון אַ נעגער —
פאַר יעגער,
פאַר גרעזער
פון גרױסן אַלמעכטיקן צעזאַרן
מיר מוזן פון דורשט זיך באַפרײען, —
בלוט!

און װער װעט פאַרװערן,
און װער װעט פאַרשטערן
דעם יום־טוב בײ אײבערשטער שטרעמונג פון נילוס,
אַז שאַ און אַז שטיל איז,
אַז שלאָס הענגט אױף ליפּן פון דין און פון דײן?
הוראַ־אַ בלוט!

פלײש פון אַ קאַלב װעגט מען אױפן פּוד,
פאַראַן אַ פּרײז אױף אַ שעפּסעלעס װאָל,
נאַר מענטשן־פלײש װעגט מען אױף טאָנען,
און מענטשן־האָר — בזיל־הזול!

זעט, װי פײן עס בליען די פּיװאָנען,
װי שײן עס חלומען די כריזאַנטעמעס, —
פאַשיסטישע לײז בעטן און מאָנען,
פאָטש גיב זײ די בלומען… נישט אמת?

איז נאַכט, צי ס’איז טאָג אַצינד?
ס’רײסט אױף אַ שװאַרצער װינט
די לאָדנס פון מײן געמיט
און ברענגט אַ קינך,
אַן אַביסיניש קינד;
װײנט דאָס קינד און גליט און גליט:
„כ’בין דאָך נישט פאַרגאַן צו עמעצן אין סאָד,
נישט באַרירט דעם שאָטן פון זײן פּלױט, —
פאַרװאָס זשע שמעקט מײן לײב מיט יאָד?
פאַרװאָס זשע שמעקט מײן לײב מיט טױט?“

איז נאַכט אַצינד? באַגינען?
װער האָט דעם שליסל צו דעם סוד?
איך זע בלױן אײנס: עס זײנען מײנע פינגער רױט,
און די אױגן — בליצן גרינע.

ס’װײנט אין מײן געמיט דאָס אַביסיניש קינד,
און שװאַרצער װינט
ברענגט נאָך און נאָך.
נו, האָב איך שױן נישט מער געטראַכט קײן אײן מינוט,
און אין מײן שװאַרצן בראָך
האַבן מײנע פינגער אױפגעשריבן צען מאָל
אָן אַ זינען:
בלוט!
און — דערװאָרגן מוסאָלינין.