Hershele (Hersh Danielewicz)
By the clear waters
stands a crooked cottage
there in that little place
is lovely Zlatke’s home
Her cheeks – little roses
her smile is dimpled
her eyes so alive
tender and loving
Her hair is unbraided
damp and combed
smooth tender her throat
waiting to be hugged
Gentle white hands
lovely, exposed
tender bare feet
ready to dance
When we young guys
go down to swim
we see her in her cabin
closing the blinds
When we take down our pants
over our feet
her sweet voice is heard
inspiring and cheerful
We undress to naked
learning to swim
her voice teases laughter
to die for!
We play a game of ducklings
walking on our knees
her applause is inspiring
our hearts to sigh
Someone does a somersault
she lets out a laugh
we hear her giggle
which makes us sweat
We end the competition
walking back from the lake
she’s waiting at the porch
to throw us a smile
When someone smiles to her
her heart awakens
she covers her face
with her little apron
When someone calls from the garden
she closes a door
and just disappears
we see her no more
The next day at evening
we are at the lake
she runs by us madly
more pretty, more pale
She hides in a corner
behind a closed window
and whistles so wildly
it gives us a fever
That’s how she lives
quietly teasing
she makes us crazy
without wanting to play
די שײנע זלאַטקע
הערשעלע
בײ דעם קלאָרן װאַסערל,
שטײט אַ קרומע כאַטקע.
דאָרטן אינעם אַלקערל
װױנט די שײנע זלאַטקע.
אירע באַקן — רױזעלעך,
שמײכלען מיט חן־גריבלעך;
אירע אױגן לעבעדיק,
צערטלען אַזױ ליבלעך.
אירע האָר צעפלאָכטענע,
פײכטע פונעם קעמען —
גלאַטיק צארט דאָס העלדזעלע,
האַרצט אַרומצונעמען.
אײדל־װײס די הענטעלעך.
אױפגעשאַרצט אינגאַנצן;
שלאַנקע פיסלעך, באָרװעסע,
שטענדיק גרײט צום טאַנצן.
װען מיר גײען, בחורים,
זומער־לעב זיך באָדן —
טרעפט מען זי בײם לופטשיקל
מאַכן צו דעם לאָדן.
ציט מען נאָר די הײזעלעך,
פון די פוס אַרונטער —
הילכט שױן איר קולעכל,
מאַכט אונדז אַלע מונטער.
קלײדט מען אױס זיך נאַקעטע,
לערנט מען זיך שװימען;
רײצט אונדז איר געלעכטערל —
אַז ס’איז אומצוקומען!
שפּילט מען זיך אין „קאַטשקעלעך“,
גײט מען אױף די קניען —
קלינגט איר בראַװאָ־פּאַטשערײ,
אַז די הערצער גליען…
מאַכט מען װער אַ קאָזשעליק, —
כיכעט זי אין „שפּאַרע“…
מען דערהערט איר צװיטשערן
נעמט אַרום אַ פּאַרע!…
ענדיקט מען דאָס װעטעניש.
גײט מען צוריק פון טײכל —
װאַרט זי אָפּ בײם גאניקל,
װאַרפט אונדז צו אַ שמײכל.
מאַכט איר װער אַ חנדעלע, —
ציטערט אױף איר הערצל…
זי פאַרדעקט זיך שעמעװדיק
ס’פּנים מיטן שערצל. —
רופט זי װער אין גערטנדל —
כעסט זי זיך דערצונדן
און פאַרקלאַפּט דאָס „פאָרטקעלע“,
װערט דערין פאַרשװונדן…
דאָך אױף מאָרגן פאַרנאַכט,
װײזט מען זיך בײם װאַסער;
לױפט זי דורך אַ ברוגזע
שענער נאָך און בלאַסער…
שטעלט זי זיך אין באַהאַלטערל,
הענגט די שױבן איבער:
און צעפײפט זיך שיקסעריש —
אַז מען כאַפּט אַ פיבער…
אַזױ לעבט די בחורטע,
רײטלט זיך אין שטילן;
מאַכט צענאַר די בחורים
װיל קײן שפּילן!