Łódź

My friend the dreaming poet
is full of sunset wine,
On his flute he sadly plays
the song of loss of better days and time

But I’m aroused by old street songs
they sing so brightly and so long
Moved by the endless struggle
that tends to happen in my songs

My friend – the dreaming poet
carries autumn’s sorrow in view
He loves the twilight hour
to dream happiness anew

But I am entranced by the call
of millions who dream of having all
The joy of this city that sings
and finds happiness within it springs.

לאָדזש

מײן פרײנד, — דער פאַרחלומטער פּאָעט —
איז באַרױשט פון שקיעה־רױטן װײן,
און א פארבענקטער אױף א פלײט,
שפּילט ער אױס דאָס ליד פון פאַרגײן.

נאָר איך בין באַרױשט פון דער גאַס,
װאָס זינגט אַזױ העל און צעגליט,
מיך לאָקט אַלץ דער אײביקער שטרײט,
װאָס ראַנגלט זיך אױך אין מײן ליד.

מײן פרײנד, — דער פאַרחלומטער פּאָעט —
טראָגט האַרבסטיקן טרױער אין זײן בליק,
האָט ער ליב אין דעמערונגס־שעה
צו חלומען פון אײביקן גליק.