Borekh Olitski

1

Not for nothing do childish cries
sound against my blue windows all night.

In the morning a mother tossed her 6-day old child
on to the corner of Karmelicka Street
Like a wet and broken cradle
the child lay on the corner at the neck of the street.
Bearded men came
well dressed women
and even the day that bent over
like a blond waiter
with a gilded tray
with white napkins in hand
and distributed the joy of July

Not for nothing do childish cries
sound against my blue windows all night

2

Nalewki, Nalewki
my Yiddish brothers’ beards
run wet with worry
and prayer no longer keep eyes
focused on the sky
All windmills are stopped
on the table lie opened letters
children’s crying is heard
behind locks and grates
Woe! Woe!
We have the right not to empty the pockets
of red seeds who will plant
the night fields
In time for spring?

Nalewki, Nalewki
take a look at me
here sits the grandfather of Trisk
with bright horns on his forehead.

3

How beautiful you are!
Not in blond corn
not among roses
did I find you
on Smocza Street,
in the faint glow of hunger
you rose up.
Once your blue eyes began to speak
and trusted me,
so that my face glowed with spring time
in the locked medallion of your heart
and your injured fingers
from stranger’s laundry
you sewed out my name…

װארשעװער מאָטיװן

ברוך אָליצקי

1.
נישט אומזיסט וועקט קינדיש געוויין
אַ גאַנצע נאַכט מיין בלויע שויב.
אינדערפרי האָט אַ מאַמע אונטערגעװאָרפן
איר זעקסטאָגיק קינד אויף קארמעליצקע
און פארקייקלט זיך צום ראָג,
ווי א צעבראָכענע, פייכטע וויג.
איז געלעגן דאָס קינד
אויפן קאַרק פון דער גאַם,
ווי אַ טוגקעלע עקזעמע,
און אַלע האָבן עס אױיסגעמיטן —
סיי בערדיקע מענער,
סיי לויטערע דאַמען,
און אַפילו דער טאָג, וואָס האָט זיך איינגעבויגן, –
ווי אַ בלאָנדער קעלנער
מיט אַ גילדן טעצל,
מיט ווייסע סערוועטקעם אין די הענט,
און איינגעטיילט יעדן דעם חסד פון יולי.
נישט אומזיסט וועקט קינדיש געוויין
אַ גאַנצע נאַכט מיין בלויע שויב.

2.
נאַלעווקי, נאַלעווקי, —
ביי מיינע יידישע ברידער
רינט זאָרג פון די בערד,
און בטחון פאררייסט שוין נישט דאָס אויג צום הימל.
אז צעשטערט זיינען אַלע ווינטמילן,
און, אָנשטאָט ברויט באַשמירט מים זון,
אויפן טיש
ליגן אויפגעעפנטע בריוו, —
קינדער קלאָגן
הינטער שלעסער און גראַטן:
וויי, וויי!
מיר האָבן רעכט נאָך נישט באַװיזן אויסצוליידיקן
די טאָרבעלעך מיט רויטע זוימען,
און ס’בליקן שוין אונדזערע יאָרן פון שװאַרצע רעמען;
ווער װעט פאַרזייען
דאָס נאַכטיקע פעלד
אין צייט פון נסיון?
נאלעווקי, נאלעװקי,
גיב אַ קוק אויף מיר:
עס זיצט ביי דיר אונטער אַ סופיט
דער זיידע ברוך פון טריסק
מיט הערנער ליכטיקע אויף שטערן.

3.
װי שיין דו ביסט!
און נישט אין בלאָנדן קאָרן,
און נישט צעווישן רויזן
האָב איך דיך געפונען.
אויף בידנער סמאָטשע,
אין בלייכער שיין פון הונגער
ביסטו אויפגעגאַנגען.
ס’האָבן איינמאָל דיינע אויגן
אָנגעהױבן בלוי צו ריידן
און פאַרטרויט מיר,
אַז ם’האָט מיין פּנים זיך פרילינגדיק צעשמייכלט
אין פאַרשלאָסענעם מעדאַליאָן פון דיין האַרץ,
און אַז עס נייען אויס דיינע צעשטאָכענע פינגער
אויף פרעמדע וועשן
אומגעריכט מיין נאָמען.