Arrest

Feigele, startled awake,
bursts into tears
seeing men yelling at Chaim,
hearing how her mother weeps.

A houseful of policemen,
angry and wild as beasts:
one fingers his bruises,
the other spits and swears…

A third yells at Chaim:
“Now I know who you are,
Ekh! You son of a bitch,
you, you communist!!”

Then Feigele gets frightened,
begins to holler “Ma-a!!”
So Chaimke goes over to her
and lovingly begs, “Sh-sha!”

“What do they want, these fellers,
what are they yelling at you for?
Tell them you’re my dear brother
the dearest of all, by far.”

“Listen, sister Feigele,
to this last tale I tell.
There’s a place bleak and hulking,
studded with tiny windows and cells.

It’s guarded night and day
with bullets, guns and lead,
and little birds flying that way
alight on the window ledge.

They take the crumb on offer
and off they fly, away,
to sing of the heart of the fighter
and of courage through darkest days…

The workers that are in there
are shut in and guarded tight.
Little sister, that’s where
they’re taking me this night.

Goodbye, my little darling,
just be clever, and sh-sha”..
But Feigele can’t help wailing:
“Khaim. Mama, Ma-a-a.”

Translation revised by Miri Koral

אַרעסט

האָט פײגעלע זיך אױפגעכאַפּט פון שלאָף
און זיך צעװײנט,
געזען, מע שרײט אױף חײמען,
געהערט, די מאַמע װײנט.

אַ פולע שטוב מיט פּאָליצײ
װי חיות בײז און װילד:
אײנער טאַפּט די סעניקעס,
אַ צװײטער שפּײט און שעלט…

אַ דריטער שרײט אױף חײמען:
„איצט װײס איך, װער דו ביסט,
עך, דו זון דו הינטישער,
דו, דו קאָמוניסט!!“

האַט פײגעלע דערשראָקן זיך,
גענומען שרײען: מאַ־אַ!!!
אין צוגעקומען חײמקע,
געבעטן ליבלעך: שא..

„װאָס װילן זײ, די דאָזיקע,
װאָס שרײען זײ אױף דיר?
זאָג זײ, אַז אַ ברודערל
אַ גוטער ביסטו מיר“.

„הער נאָר, שװעסטער פײגעלע,
אַ מעשהלע אַ לעצט.
פאַראַן אַ הױז, אַ גרױ און גרױס
מיט פענצטערלעך באַזעצט…

דאָרטן היטן װעכטער פול,
מיט קױלן, ביקס און בלײ.
פליען קלײנע פײגעלעך
דאָס פענצטערל פאַרבײ…

גיט מען זײ אַ ברעקעלע,
פליען זײ אַװעק,
זינגענדיק פון קעמפערס האַרץ
און מוט אין שװערע טעג…

דאָרטן זיצן אַרבעטער
אײנגעשפּאַרט, באַװאַכט,
אַט אַהין, מײן שװעסטערל,
פירט מען מיך בײנאַכט..

זײ געזונט, מײן קלײנינקע,
זײ נאָר קלוג, און שא.. “
אַט צעװײנט זיך פײגעלע:
„הײם. מאַמאַ, מאַ־אַ־אַ.“

האָט פֿײגעלע זיך אױפֿגעכאַפּט פֿון שלאָף
און זיך צעװײנט,
געזען, מע שרײַט אױף חײַמען,
געהערט, די מאַמע װײנט.

אַ פֿולע שטוב מיט פּאָליצײ
װי חיות בײז און װילד:
אײנער טאַפּט די סעניקעס,
אַ צװײטער שפּײַט און שעלט…

אַ דריטער שרײַט אױף חײַמען:
„איצט װײס איך, װער דו ביסט,
עך, דו זון דו הינטישער,
דו, דו קאָמוניסט!!“

האָט פֿײגעלע דערשראָקן זיך,
גענומען שרײַען: מאַ־אַ!!!
איז צוגעקומען חײַמקע,
געבעטן ליבלעך: שאַ..

„װאָס װילן זײ, די דאָזיקע,
װאָס שרײַען זײ אױף דיר?
זאָג זײ, אַז אַ ברודערל
אַ גוטער ביסטו מיר“.

„הער נאָר, שװעסטער פײגעלע,
אַ מעשהלע אַ לעצט.
פֿאַראַן אַ הױז, אַ גרױ און גרױס
מיט פֿענצטערלעך באַזעצט…

דאָרטן היטן װעכטער פֿול,
מיט קױלן, ביקס און בלײַ.
פֿליען קלײנע פֿײגעלעך
דאָס פֿענצטערל פֿאַרבײַ…

גיט מען זײ אַ ברעקעלע,
פֿליען זײ אַװעק,
זינגענדיק פֿון קעמפֿערס האַרץ
און מוט אין שװערע טעג…

דאָרטן זיצן אַרבעטער
אײַנגעשפּאַרט, באַװאַכט,
אָט אַהין, מײַן שװעסטערל,
פֿירט מען מיך בײַנאַכט..

זײַ געזונט, מײַן קלײנינקע,
זײַ נאָר קלוג, און שאַ.. “
אָט צעװײנט זיך פֿײגעלע:
„חײַם. מאַמאַ, מאַ־אַ־אַ.“