A Letter

Time for me to get going…
enough playing the fool:
sitting around and hoping
for a hot glance from you.

My ride is hitched and ready
when I hear your known treads;
you’re handing me a letter,
a send-off with regards –

You mutter about a town
without rails, trains, or post,
where lonely and abandoned
resides your chosen one

The one and only God-sent
to be your sole bashert.
My destiny to love you
dissolved in quiet tears.

En route: a solemn garden,
a plow, a thoroughfare,
crossing waters and bridges
my coach moves without spare.

Now I can really drown it,
your heated love missive,
for who knows what can happen –
a swamp, a water ditch.

Now I can really burn it
here, in these distant parts
and the fire will crackle
to the field’s silent watch.

I grab hold of the letter
but shove it quick away,
and after nearly fainting
faced a dazzling array.

Streaming out of the letter,
a white magical glow:
through fire and through water
it will still come out whole!

Translated by Miri Koral

א בריװל

שױן צײט מיר אָפּצופאָרן…
גענוג זיך דאָ גענאַרט:
קײן אױגן־קוק קײן הײסן
פון דיר זיך נישט דערװאַרט!

געשפּאַנט איז שױן דאָס פורל…
כ’הער טריט פון דײנע פיס…
דו גיסט מיר מיט אַ בריװל;
דו גיסט מיר מיט אַ גרוס —

און פליסטערסט פון אַ שטעטל,
אָן רעלס, אָן באַן, אָן פּאָסט,
װו ס’װױנט דײן אױסדערװײלטע
פאַראײנזאַמט און פאַרלאָזט

די אײנציקע דורך גאָט דיר
פון אַנהױב־אָן באַשערט…
מײן זעל, װאָס האָט געליבט דיך,
האָט עלנט, שטיל געטרערט.

איך פאָר פאַרבײ אַ גאָרטן,
אַן אַקער, אַ שאָסײ,
דורך װאַסער און דורך בריקן
פאָרט ס’בײדל מײנס פאַרבײ.

איצט קאָן איך אים דערטרינקען
דײן הײסן ליבעס־בריװ…
אַ קשיא אױף אַ מעשה —
אַ זומפּ, אַ װאַסער־ריװ…

איצט קאָן איך אים פאַרברענען
דאָ, אין דער װײטער װעלט, —
און קנאַקן װעט דאָס פײער,
און שװײגן װעט דאָס פעלד…

איך כאַפּ־זיך־צו צום בריװל
און כ’שטופּ אַװעק עס שנעל —
און ס’טונקלט פאַר די אױגן,
און ס’װערט מיר בלענדיק־העל.

עס גײט, עס פלײצט פון בריװל
אַ װײסער כישוף־גלאַנץ:
פון פײער און פון װאַסער
אַרױסגײן װעט עס גאַנץ!

שױן צײַט מיר אָפּצופֿאָָרן…
גענוג זיך דאָ גענאַרט:
קײן אױגן־קוק קײן הײסן
פֿון דיר זיך נישט דערװאַרט!

געשפּאַנט איז שױן דאָס פֿורל…
כ’הער טריט פֿון דײַנע פֿיס…
דו גיסט מיר מיט אַ בריװל;
דו גיסט מיר מיט אַ גרוס —

און פֿליסטערסט פֿון אַ שטעטל,
אָן רעלס, אָן באַן, אָן פּאָסט,
װוּ ס’װױנט דײַן אױסדערװײלטע
פֿאַראײַנזאַמט און פֿאַרלאָזט

די אײנציקע דורך גאָט דיר
פֿון אָנהױב־אָן באַשערט…
מײַן זעל, װאָס האָט געליבט דיך,
האָט עלנט, שטיל געטרערט.

איך פֿאָר פֿאַרבײַ אַ גאָרטן,
אַן אַקער, אַ שאָסײ,
דורך װאַסער און דורך בריקן
פֿאָרט ס’בײַדל מײַנס פאַרבײַ.

איצט קאָן איך אים דערטרינקען
דײַן הײסן ליבעס־בריװ…
אַ קשיא אױף אַ מעשׂה —
אַ זומפּ, אַ װאַסער־ריװ…

איצט קאָן איך אים פֿאַרברענען
דאָ, אין דער װײַטער װעלט, —
און קנאַקן װעט דאָס פֿײַער,
און שװײַגן װעט דאָס פֿעלד…

איך כאַפּ־זיך־צו צום בריװל
און כ’שטופּ אַװעק עס שנעל —
און ס’טונקלט פֿאַר די אױגן,
און ס’װערט מיר בלענדיק־העל.

עס גײט, עס פֿלײצט פֿון בריװל
אַ װײַסער כּישוף־גלאַנץ:
פֿון פֿײַער און פֿון װאַסער
אַרױסגײן װעט עס גאַנץ!