Above the Jewish street, a grey cloud hovers,
spread like a dead horse across the sky.
Friday is a day of hurry and yelling –
Above the Jewish street, a grey cloud hovers,
grey due to the sorrow
that arises from the stinking gutters.
A Jew with hungry eyes,
his shoulders atremble at a shadowy gate,
shouts and gesticulates:
For sale! For sale — warm socks!
And lads stand over baskets of rotten apples,
women with bowed legs
run around with garlic, with onions,
their hands beseeching
for the sake of a penny.
From the butcher shops wafts the stench
of entrails and spleens.
A black funeral heads to the cemetery
with clamor and screams.
A Jew with swollen, decrepit boots
splashes in the mud
and huffs and schleps a heap of slaughtered fowl
with twisted-together necks.
Blind beggars stand near the gates,
bang their canes and awaken
the hard pavement.
The sun, bloodred, sets behind the walls.
Soon the Sabbath candles from filthy windows
will shine forth
and will quieten, quench the somber fair.
Jews in velvet hats will walk to the shul street
with yellowed prayerbooks, alert and weary.
From dark courtyards hoarse whores will emerge,
hang about the streetlights in the evening fog,
and whistle, brazenly, a street song.
Translated by Miri Koral
האַרבסט
מישאַ טראָיאַנאָװ
איבער דער ײדישער גאַס ליגט אַ װאָלקן אַ גרױער
צעשפּרײט איבערן הימל, װי אַ געפּגרט פערד.
פרײטיק איז, טאָג פון יאָגעניש און געשרײ —
איבער דער ײדישער גאַם הענגט אַ װאָלקן אַ גרױער,
איז ער גרױ פון דעם טרױער,
װאָס גײט אױף פון די שטינקנדיקע רינשטאָקן.
אַ ײד מיט הונגעריקע אױגן
ציטערט מיט די אַקסלען אין אַ פינצטערן טױער
און שרײט — און װאַרפט מיט די הענט:
קױפט — קױפט װאַרעמע זאָקן!
און יונגען שטײען איבער קױשן צעפױלטע עפּל —
װײבער מיט אױסגעדרײטע פיס
לױפן אַרום מיט קנאָבל, מיט ציבל
און די הענט בעטן זיך —
לײזן אַ גראָשן.
פון די יאַטקעס שטינקען ארױס קישקעס און מילצן.
צום בית־עולם גײט אַ שװאַרצע לװיה
מיט קולות און געשרײען.
אַ ײד מיט אָנגעשװאָלענע, צעפאָרענע שטיװל,
טשאַפּעט אין בלאָטע —
און סאַפּעט און שלעפּט א הױפן געשאָכטענע עופות
מיט צונױפגעדרײטע העלדזער.
בלינדע בעטלער שטײען פאַר די טױערן,
קלאַפּן מיט די שטעקנס און װעקן
דעם האַרטן טראָטואַר.
די זון אַ בלוטיקע, הינטער די מױערן גײט אונטער.
באַלד װעלן די שבת־ליכט אַרױסשײנען פון קױטיקע פענצטער
און פאַרשטילן, פאַרלעשן דעם טרױעריקן יאַריד.
ײדן אין סאַמעטענע היטלען װעלן גײן אין שול־געסל —
מיט פאַרגעלטע סידורים — װאָכעדיק און מיד.
פון טונקעלע הױפן װעלן הײזעריקע זונות ארױסקומען,
דרײען זיך פאַרן גאַז־לאַמטערן אין נעפּלדיקן אָװנט
און פײפן װױלעריש אַ גאַסן־ליד.
האַרבסט
מישאַ טראָיאַנאָװ
איבער דער ייִדישער גאַס ליגט אַ װאָלקן אַ גרױער
צעשפּרײט איבערן הימל, װי אַ געפּגרט פערד.
פֿרײַטיק איז, טאָג פֿון יאָגעניש און געשרײ —
איבער דער ייִדישער גאַם הענגט אַ װאָלקן אַ גרױער,
איז ער גרױ פֿון דעם טרױער,
װאָס גײט אױף פֿון די שטינקנדיקע רינשטאָקן.
אַ ייִד מיט הונגעריקע אױגן
ציטערט מיט די אַקסלען אין אַ פֿינצטערן טױער
און שרײַט — און װאַרפֿט מיט די הענט:
קױפֿט — קױפֿט װאַרעמע זאָקן!
און יונגען שטײען איבער קױשן צעפֿוילטע עפּל —
װײַבער מיט אױסגעדרײטע פֿיס
לױפֿן אַרום מיט קנאָבל, מיט ציבל
און די הענט בעטן זיך —
לײזן אַ גראָשן.
פֿון די יאַטקעס שטינקען אַרױס קישקעס און מילצן.
צום בית־עולם גײט אַ שװאַרצע לװיה
מיט קולות און געשרײַען.
אַ ייִד מיט אָנגעשװאָלענע, צעפֿאָרענע שטיװל,
טשאַפּעט אין בלאָטע —
און סאַפּעט און שלעפּט א הױפֿן געשאָכטענע עופֿות
מיט צונױפֿגעדרײטע העלדזער.
בלינדע בעטלער שטײען פֿאַר די טױערן,
קלאַפּן מיט די שטעקנס און װעקן
דעם האַרטן טראָטואַר.
די זון אַ בלוטיקע, הינטער די מױערן גײט אונטער.
באַלד װעלן די שבת־ליכט אַרױסשײַנען פֿון קױטיקע פֿענצטער
און פֿאַרשטילן, פֿאַרלעשן דעם טרױעריקן יאַריד.
ייִדן אין סאַמעטענע היטלען װעלן גײן אין שול־געסל
מיט פֿאַרגעלטע סידורים — װאָכעדיק און מיד.
פֿון טונקעלע הױפֿן װעלן הײזעריקע זונות אַרױסקומען,
דרײען זיך פאַרן גאַז־לאַמטערן אין נעפּלדיקן אָװנט
און פֿײַפֿן װױלעריש אַ גאַסן־ליד.