Chaim Semiatitski (Khayim Semiatitsky)

Two gals sitting on a mossy stone
gab about God, grass, and the marvel of horseradish root
which in winter hides with the worm deep in the ground
until it detects the thunder’s sound.

So one gal says:
One night when I ventured out
to draw from the river water and stars,
I heard the rooster, dreaming, laughing out loud
and the fish had the willow whistling them a tune.

Says the other: – No way!
And counts:
Not – one
Not – two
Not – three
Not – four
to ensure that good angels cling to her,

and says:
I once went to gather sorrel in the field at dawn
and saw the fly kiss the spider, its enemy sworn,
and like good friends, they went merrily along.
For children, who late at night, simply cry
‘cause by day their beauty was begrudged by an evil eye,
their mothers recite:
“Not – once,
Not – twice,
Pu-pu-pu, pu-pu-pu! —
The evil eye is gone in a trice!”

Translated by Miri Koral

עין־הרע געשפּרעך (פאָלקס־מאָטיװ)

חײם סעמיאַטיצקי

זיצן צװײ װײבער אױף א מאָכיקן שטײן
און שמועסן פון גאָט, און פון גראָז, און פונעם װונדער פון כרײן,
װאָס באַהאַלט זיך װינטער מיטן װאָרעם טיף אין דער ערד,
ביז ס’װעט דאָס קול פונעם דונער צו זײן אױער דערגײן.

זאָגט אײנע:
כ’בין געגאַנגען אנומלט בײנאַכט
שעפּן װאסער מיט שטערן פון טײך,
האָב איך געהערט, װי דער האָן האָט אין חלום געלאַכט
און די װערבע האָט פאר די פיש א ניגון געפײפט.

מאַכט די צװײטע: — מ’נאַ!
און צײלט:
נישט — אײנס,
נישט — צװײ,
נישט — דרײ,
נישט — פיר,
כדי גוטע מלאָכים זאָלן זיך באַהעפטן צו איר,

און זאָגט:
כ’בין געגאנגען אנומלט באגין, קלױבן שטשאװ אין פעלד
האָב איך געזען, װי די פליג האָט זיך געקושט מיט איר שונא דעם שפּין,
און װי גוטע פרײנט זײנען זײ זיך בײדע צעגאַנגען אין װעלט.
פאר קינדער, װאָס װײנען אין מיטן נאַכט גלאַט אזױ,
װײל בײטאָג האָט א בײז־אױג זײער שײנקײט נישט פארגינען,
זאגן עס מאַמעס:
„נישט — אײנמאָל,
נישט — צװײ,
פּו־פּו־פּו, פּו־פּו־פּו! —
די עין־הרע איז נישטאָ!“

עין־הרע געשפּרעך (פאָלקס־מאָטיװ)

חײם סעמיאַטיצקי

זיצן צװײ װײַבער אױף אַ מאָכיקן שטײן
און שמועסן פֿון גאָט, און פֿון גראָז, און פֿונעם װוּנדער פֿון כרײן,
װאָס באַהאַלט זיך װינטער מיטן װאָרעם טיף אין דער ערד,
ביז ס’װעט דאָס קול פֿונעם דונער צו זײַן אױער דערגײן.

זאָגט אײנע:
כ’בין געגאַנגען אַנומלט בײַנאַכט
שעפּן װאַסער מיט שטערן פֿון טײַך,
האָב איך געהערט, װי דער האָן האָט אין חלום געלאַכט
און די װערבע האָט פֿאַר די פֿיש אַ ניגון געפֿײַפֿט.

מאַכט די צװײטע: — מ’נאַ!
און צײלט:
נישט — אײנס,
נישט — צװײ,
נישט — דרײַ,
נישט — פֿיר,
כּדי גוטע מלאָכים זאָלן זיך באַהעפֿטן צו איר,

און זאָגט:
כ’בין געגאַנגען אַנומלט באַגין, קלױבן שטשאַװ אין פֿעלד
האָב איך געזען, װי די פֿליג האָט זיך געקושט מיט איר שׂונא דעם שפּין,
און װי גוטע פֿרײַנד זײַנען זײ זיך בײדע צעגאַנגען אין װעלט.
פֿאַר קינדער, װאָס װײנען אין מיטן נאַכט גלאַט אַזױ,
װײַל בײַטאָג האָט אַ בײז־אױג זײער שײנקײט נישט פֿאַרגינען,
זאָגן עס מאַמעס:
„נישט — אײנמאָל,
נישט — צװײ,
פּו־פּו־פּו, פּו־פּו־פּו! —
די עין־הרע איז נישטאָ!“