Borekh Olitzki (Baruch Olitzky)

My simple sisters,
my shepherdesses and seamstresses
with their blond braids
call to me from the sidewalks of Łodz
to make benches and straw roofs.
Bunched up on bundles
of the September amber
and the sway of dahlias,
they stretch their hands in supplication
to the dusky profile of my name:
who will play on bleeding panpipes
the sadness of captivated flocks
and the groans of hinges
when bad folk take the gold
of wheat and corn?

Sisters, my sisters,
a worker’s knife with a siren’s wail
cut out and placed my heart
in the grey empty pockets –
how can I go home now?
Like the slobbering throats
of concealed criminals,
chimneys have today frothed
dark foams up to the sun –
a spittoon at the corner of the horizon –
who will rescue the sun?
Soon, in the moon’s image over the city,
will rise the pale hungry spinner woman
crucified on the weaver’s stool
by a dark cloud.
Whose lips will absorb the prayers –
locks of her hair unraveled, of her pain?

Sisters, my sisters!
Paint for me for the last time
a fir-forest turning green,
with ants and lizards caught
in the shadowy net of its branches;
a pure pond that throws rings of diamonds
before the trembling, sad willow-fingers
in the wind
and flees, flees
to the villages of White Russia,
Lithuania, and Volin.

Translated by Miri Koral

מײנע פּשוטע שװעסטער

ברוך אָליצקי

מײנע פּשוטע שװעסטער,
מײנע פּאַסטושקעס און שניטערינס מיט די בלאָנדע צעפּ,
רופן מיך פון לאָדזשער טראָטואַרן
צו מאַכן פּריזבעס און שטרױענע דעכער.
אײנגעקאָרטשעטע אױף קלימעקעס
מיט בורשטינענעם סעפּטעמבער אין געװיג פון געאָרגיניעס,
שטרעקן זײ תחנונימדיק די הענט
צום בין־השמשותדיקן פּראָפיל פון מײן נאָמען:
װער װעט אױספײפן אױף בלוטנדיקע פײפעלעך
דעם טרױער פון פאַרצוקטע סטאַדעס
און דאָס קרעכצן פון זאװיסיעס,
װען ס’נעמען שלעכטע צו דאָס גאָלד
פון װײץ און קאָרן?

שװעסטער, מײנע שװעסטער!
ס’האָט אַן אַרבעטער מיט מעסער פון סירענישן געװאָי
אַרױסגעשניטן און פאַרנומען מיר מײן האַרץ
אין די גרױע לײדיקע קעשענעס, —
װי קען איך גײן אַצינדער שױן אַהײם?
װי העלדזער גאַװערדיקע פון פאַרבאָרגענע פאַרברעכער,
האָבן קױמענס
פּינעס טונקעלע
הײנט אַרײנגעפּינעט אין דער זון —
אַ שפּײקעסטל בײם װינקל פונעם האָריזאָנט, —
װער װעט ראַטעװען די זון?
אָט־אָט װעט אױפגײן איבער שטאָט
אין דעם געשטאַלט פון דער לבנה
די בלײכע, הונגעריקע װעבערין,
געקרײציקט אױף דער װעב־שטול
פון אַ כמאַרע.
װעמעס ליפּן װעלן אײנזײגן די תפילות —
פּאַסמעס האָר צעװיקלט, פון איר פּײן?

שװעסטער, מײנע שװעסטער!
מאָלט צום לעצטן מאָל מיר אױס
אַ יאָדלע־װעלדעלע צעגרינט,
מיט מוראַשקעס און יאַשטשערקעס
געפאַנגען אין דער שאָטנדיקער נעץ
פון דעם געצװײג;
אַ סטאַװ אַ לױטערן,
װאַס רינגלט רינגען מיט בריליאַנטן אױס
פאַר די ציטערדיקע, טרױעריקע װערבע־פינגער
אינעם װינט
און אַנטרינט, אַנטרינט
צו די דערפלעך פון װײס־רוסלאַנד,
ליטע און װאָלין.

מײַנע פּשוטע שװעסטער

ברוך אָליצקי

מײַנע פּשוטע שװעסטער,
מײַנע פּאַסטושקעס און שניטערינס מיט די בלאָנדע צעפּ,
רופֿן מיך פֿון לאָדזשער טראָטואַרן
צו מאַכן פּריזבעס און שטרױענע דעכער.
אײַנגעקאָרטשעטע אױף קלומיקעס
מיט בורשטינענעם סעפּטעמבער אין געװיג פֿון געאָרגיניעס,
שטרעקן זײ תּחנונימדיק די הענט
צום בין־השמשותדיקן פּראָפֿיל פֿון מײַן נאָמען:
װער װעט אױספֿײַפֿן אױף בלוטנדיקע פֿײַפֿעלעך
דעם טרױער פֿון פֿאַרצוקטע סטאַדעס
און דאָס קרעכצן פֿון זאַװיסיעס,
װען ס’נעמען שלעכטע צו דאָס גאָלד
פֿון װײץ און קאָרן?

שװעסטער, מײַנע שװעסטער!
ס’האָט אַן אַרבעטער מיט מעסער פֿון סירענישן געװאָי
אַרױסגעשניטן און פֿאַרנומען מיר מײַן האַרץ
אין די גרױע לײדיקע קעשענעס, —
װי קען איך גײן אַצינדער שױן אַהײם?
װי העלדזער גאַװערדיקע פֿון פֿאַרבאָרגענע פֿאַרברעכער,
האָבן קױמענס
פּינעס טונקעלע
הײַנט אַרײַנגעפּינעט אין דער זון —
אַ שפּײַקעסטל בײַם װינקל פֿונעם האָריזאָנט, —
װער װעט ראַטעװען די זון?
אָט־אָט װעט אױפֿגײן איבער שטאָט
אין דעם געשטאַלט פֿון דער לבֿנה
די בלײכע, הונגעריקע װעבערין,
געקרײציקט אױף דער װעב־שטול
פֿון אַ כמאַרע.
װעמעס ליפּן װעלן אײַנזייגן די תּפילות —
פּאַסמעס האָר צעװיקלט, פֿון איר פּײן?

שװעסטער, מײַנע שװעסטער!
מאָלט צום לעצטן מאָל מיר אױס
אַ יאָדלע־װעלדעלע צעגרינט,
מיט מוראַשקעס און יאַשטשערקעס
געפֿאַנגען אין דער שאָטנדיקער נעץ
פֿון דעם געצװײַג;
אַ סטאַװ אַ לױטערן,
װאָס רינגלט רינגען מיט בריליאַנטן אױס
פֿאַר די ציטערדיקע, טרױעריקע װערבע־פינגער
אינעם װינט
און אַנטרינט, אַנטרינט
צו די דערפֿלעך פֿון װײַס־רוסלאַנד,
ליטע און װאָלין.