Kalman Lis

What does this old gray Jew want from me
who comes to me to visit every night
and weighs me down with sadness and dark fears
with eyes black holes with tears

Can I return to him the shine of his eyes
the darkness – two black nights
and do I want to be the judge
that tells him, yes, you’re right.

A thousand times yes, Grandpa… and then believe me
punishment will come to those who do the worst
But I, who am no more than a poet
can do no more than comfort with a verse

And give you comfort for your sorrow
with song that will serve as stem
for a blessed dove who carries in her beak
a green leaf of hope, over a dark sea

But the old man stays dumb and blind
in late fall a barren tree
and blood is running from his eyes
and stains deep red my blue dream

װאַס װיל פון מיר דער אַלטער גרױער ײד…

קלמן ליס

װאָס װיל פון מיר דער גרױער, אלטער ײד,
װאָס קומט מיט יעדער נאַכט צו מיר צוגײן
און לײגט זיך אזױ שװער אױף מײן געמיט
מיט אױגן — שװארצע לעכער פול געװײן?

צי קען איך דען אים אומקערן די שײן
פון אױגן זײנע — פינצטערע צװײ נעכט,
און זאָל איך יאָ דער ריכטער װעלן זײן,
װאָס קאָן איך מער װי זאָגן, ביסט גערעכט.

טױזנט מאָל יאָ זײדע… גלױב מיר ס’װעט
און ס’מוז נאָך קומען װען פאר זײ די שטראָף;
נאָר איך, װאָס בין נישט מער, װי א פּאָעט,
װאָס קאָן איך נאָך, װי טרײסטן מיט מײן סטראָף.

און געבן דיר א תיקון צו דײן גרױל
מיט ליד, װאָס דאַרף איצט דינען פאר מײן שטאַם,
װי נחס טױב מיט גרינער בלאַט אין מױל,
— א האָפענונג אין ברױנעם, שװאַרצן ים.

נאָר ס’בלײבט דער אַלטער װײטער שטום און בלינד —
אין שפּעטן האַרבסט אן אָפּגעפליקטער בױם,
און ס’בלוט פון זײנע אױגן־לעכער רינט
און פלעקט אױף רױט מיר אױס מײן בלױען טרױם…