M Goldshteyn

– For so long have my eyes been seeking,
awaiting some letter of yours, my son –
in the nights my heart was wakeful
and quaking like a leaf in the wind.

I kept your picture to my bosom close
and hugged you tight in my dreams –
and in the stillness of night betimes
I would hear your tremulous voice.

And you, my son, so far from home,
never recalled your old mama as such –
tell me, you were taken ill, perhaps,
or did you miss me just as much?

This is what my mama was telling me,
but she grew pensive suddenly,
lowered her grey head quietly
and wiped away a silvery tear.

Yet something in me was taking hold –
a kind of light, a wonderful chant,
when I sensed upon my shoulder
my mama’s gently caressing hand.

– Mama, your son’s no longer as soft
as your tender, trembling words –
I’ve grown quite coarse and hard,
but a singing gladness lives in my heart.

I understand you, mama, and your grief
that drips from your pale hands,
but how can I be yours entirely
when I belong to the wider world?

I am young and full of vigor and vim,
and enamored of the blue beyond—
d’you see, mama, those stars above?
I can’t wait to fly up to them.

Don’t worry, mama, I’m not alone
in longing for the heights –
there are a million dreamers like me
ascending to the highest height.

Translated by Miri Koral

צוגאַסט בײ דער מאַמען

מ. גאָלדשטײן

— אַזױ לאַנג מײנע אױגן אױסגעקוקט,
װאַרטנדיק אױף דײנס אַ בריװ, מײן קינד, —
אין די נעכט — מײן האַרץ איז װאַך געװען
און געצאַפּלט װי אַ בלאַט אין װינט.

כ’האָב דײן בילד געטראָגן בײ זיך אין בוזים
און אין חלום דיך געהאַלדזט אַרום, —
כ’פלעג אַמאָל אין שטילקײט פון דער נאַכט
דערהערן דײן ציטערדיקע שטים.

און דו, מײן זון, אין דער װײטער פרעמד
האָסט צומאָל דײן אַלטער מאַמען נישט דערקענט, —
דערצײל, אפשר ביסטו, חלילה, געװען קראַנק,
אָדער האָסטו אױך אַזױ װי איך געבענקט?

אַזױ האָט מײן מאַמע מיר דערצײלט,
נאָר פּלוצלונג האָט זי זיך פאַרקלערט
האָט שטיל אַראָפּגעלאָזט דעם גרױען קאָפּ
און אױסגעװישט אַ זילבערנע טרער.

נאָר אין מיר האָט עפּעס זיך צעשפּילט
אַזאַ ליכט — װונדערלעך געזאַנג,
װען אױף מײנע אַקסלען כ’האָב דערשפּירט
מײן מאַמעס גלעטנדיקע האַנט.

— מאַמע, ס’איז דײן זון שױן מער נישט אַזױ צאַרט,
װי דײנע צאַרטע, ציטערדיקע רײד, —
כ’בין געװאָרן פּראָסט אַזױ און האַרט,
נאָר אין האַרצן — אַ זינגענדיקע פרײד.

כ’פאַרשטײ דיך, מאַמע, מיט דײן טרױער,
װאָס טריפט אַראָפּ פון דײנע בלײכע הענט,
נאָר װי קען איך דײנער זײן אינגאַנצן,
אַז איך געהער דער ברײטער װעלט.

אַז איך בין יונג און פול מיט קרעפטן
און בין פאַרליבט אין בלױער װײט, —
זעסטו, מאַמע, אָט די שטערן,
צו זײ אַ פלי טאָן בין איך גרײט.

זאָרג נישט, מאַמע, כ’בין נישט אײנער,
װאָס האָט פאַרבענקט זיך צו דער הױך, —
מיט מיר מיליאָנען אַזעלכע טרױמער
שטײגן העכער אַלץ אַרױף…

צוגאַסט בײַ דער מאַמען

מ. גאָלדשטײן

— אַזױ לאַנג מײַנע אױגן אױסגעקוקט,
װאַרטנדיק אױף דײַנס אַ בריװ, מײַן קינד, —
אין די נעכט — מײַן האַרץ איז װאַך געװען
און געצאַפּלט װי אַ בלאַט אין װינט.

כ’האָב דײַן בילד געטראָגן בײַ זיך אין בוזים
און אין חלום דיך געהאַלדזט אַרום, —
כ’פֿלעג אַמאָל אין שטילקײט פֿון דער נאַכט
דערהערן דײַן ציטערדיקע שטים.

און דו, מײַן זון, אין דער װײַטער פֿרעמד
האָסט צומאָל דײַן אַלטער מאַמען נישט דערקענט —
דערצײל, אפֿשר ביסטו, חלילה, געװען קראַנק,
אָדער האָסטו אױך אַזױ װי איך געבענקט?

אַזױ האָט מײַן מאַמע מיר דערצײלט,
נאָר פּלוצלונג האָט זי זיך פֿאַרקלערט
האָט שטיל אַראָפּגעלאָזט דעם גרױען קאָפּ
און אױסגעװישט אַ זילבערנע טרער.

נאָר אין מיר האָט עפּעס זיך צעשפּילט
אַזאַ ליכט — װוּנדערלעך געזאַנג,
װען אױף מײַנע אַקסלען כ’האָב דערשפּירט
מײַן מאַמעס גלעטנדיקע האַנט.

–מאַמע, ס’איז דײַן זון שױן מער נישט אַזױ צאַרט,
װי דײַנע צאַרטע, ציטערדיקע רײד, —
כ’בין געװאָרן פּראָסט אַזױ און האַרט,
נאָר אין האַרצן — אַ זינגענדיקע פֿרײד.

כ’פֿאַרשטײ דיך, מאַמע, מיט דײַן טרױער,
װאָס טריפֿט אַראָפּ פֿון דײַנע בלײכע הענט,
נאָר װי קען איך דײַנער זײַן אינגאַנצן,
אַז איך געהער דער ברײטער װעלט.

אַז איך בין יונג און פֿול מיט קרעפֿטן
און בין פֿאַרליבט אין בלױער װײַט, —
זעסטו, מאַמע, אָט די שטערן,
צו זײ אַ פֿלי טאָן בין איך גרײט.

זאָרג נישט, מאַמע, כ’בין נישט אײנער,
װאָס האָט פֿאַרבענקט זיך צו דער הױך, —
מיט מיר מיליאָנען אַזעלכע טרױמער
שטײַגן העכער אַלץ אַרױף…