Every evening we meet on a busy street
as he scurries along like a beggar along walls
and his eyes carry sorrow
and heavy it weighs in his silent hands
He loves the day and its demise far away
when twilight carries him
and women in black silk clothes
that remind him of beauty that fades
I see how filled he is with sorrow
when evening gold begins to fall
like the most beautiful dream fading
in the lap of a young woman
But city has made a bloody intrusion
I feel every shudder deep inside
I’ve hung my sorrow electric wire
so I feel less pain as the day retires
When the city rocks in a sea of neon
and the night holds stress of unrest
Who can be quiet and content
when all is feverish and stressed?
News hammers at my window like a swallow
it foretells the storm that’s brewing
So heart be strong in face of danger
and carry my song like a flag
ער און איך
מ. גאָלדשטײן
יעדן אָװנט טרעף איך אים אױף גאַסן רױשיקע,
װען ער שאַרט זיך, װי אַ בעטלער, האַרט בײ די װענט.
אין זײנע אױגן גליט א יעסענישער טרױער,
און ס’װײעט אַזאַ אומעט פון זײנע שטומע הענט.
ער האָט ליב אַזױ דעם טאָג אין זײן פאַרגײן,
װען ס’טראָגט דער דמיון אים אַװעק ערגעץ װײט,
און פרױען אין שװאַרץ־זײדענע װואַלן
דערמאָנען אים די שײנקײט, װאָס פאַרגײט.
זע איך, װי ס’װערט אים אַזױ מאָדנע באַנג
אױף דעם פאַרנאַכטנגאָלד, װאָס לעשט זיך אױס,
װי דער שענסטער חלום זײנער, װאָס צערינט
אין די קנײפּעס — בײ אַ מײדל אױפן שױס.
נאָר אין מיר האָט די שטאָט זיך אײנגעשניטן ביז בלוט,
און כ’פיל איר יעדן ציטער אין מײן לײב, —
כ’האָב מײן בענקשאַפט צעהאָנגען אױף עלעקטרישן דראָט, —
װאָס־זשע אַרט עס מיך, אַז אַ טאָג פאַרגײט.
װען ס’װיגט די שטאָט זיך אין אַ ים פון נעאָן־ליכט
און ס’קוקט די נאַכט פול מיט אומרו און פאַרדאַכט,
װער קען עס רױק זײן און שװײגן,
אַז ס’איז אַלץ אַזױ פיבערדיק און װאַך.
קלאַפּן נײעסן אין מײן פענצטער, װי די שװאַלבן,
װאָס זאָגן פאָרױס דעם שטורעם, װאָס רוקט זיך אָן,
— טאָ שרעק זיך נישט, מײן האַרץ, פאַר די געפאַרן,
נאָר טראָג הױך מײן ליך — װי אַ פאָן.