Borekh Gelman

Like a sinking ship in a deep wavy sea
my little home sank unsteady and alone
and like hungry dogs in an empty market
mice ran around crying steadily at night

And there in the sweaty old smelly corner
there was a big steadily growing spider web spinning
on the shoulders of my father’s worries a net
of the large old rusty broken sewing machine…

This is the way father lived his lonely isolation
years of sewing with quiet pain
creating dirty work clothes old ceremonial garments
for a little piece of dry bread, for a bowl of poor food

There never was a smile on his yellowed face
because he never owned that or a reason to smile
In his house children went hungry like starved swallows in a nest
and like in cards there often was everyone’s sad loss…

אין אונדזער פאראָרעמטער שטוב

ברוך געלמאַן

אָט אַזױ װי אַ זינקענדע שיף — אין אַ טיפן און כװאַליקן ים,
איז געזונקען — זיך װאַקלענדיק מיד — אונדזער שטיבל אין עלנט און פּײן…
און װי הונגעריקע הינט אױף א לײדיקן מאַרק אין א גרױען פאַרנאַכט, —
זײנען מײז איבער שטוב אומגעלאָפן, געשנאַפּט מיט אַ שטעכיק געװײן…

און — אָן דאָרט — בײם פאַרשװײסיקטן װינקל — פאַרשימלט פון „װילגאָט“ און נעץ —
איז — אזױ װי א גרױסע און שטענדיק־גרײ־שפּינװעבס־פאַרװעבנדע שפּין —
זיך געשטאַנען, געװעבט אױף די אַקסלען פון טאַטן — פון זאָרגן — אַ נעץ,
די גרױס־קעפּלדיק־אַלטע, פון זשאַװער־צעכריפּלטע טרעטער־מאַשין…

אָט אַזױ האַט זיך טאַטע געעלנט זײן לעבן בײם זינגער־מאַשין…
אײנגענײט, אײנגעשטעפּט זײנע יאָרן — צוזאַמען מיט שטילן געקרעכץ —
אין קאַפטאַנעם, סערמיאַגעס אַלט־פּױערשע — שמוציק־צעגלאַנצטע געװאַנט —
פאַר דאָס שטיקעלע טרוקענע ברױט, פאַר דער שיסעלע מאָגער געקעכץ…

ס’האָט דער טאַטע קײנמאָל אױף זײן מער־געלן פּנים קײן שמײכל געבראַכט, —
װײל ער האָט עם קײנמאָל נישט פאַרמאָגט און אױך איז נישט געװען צװואָס…
אַז אין שטוב האָבן קינדער געזשיפּעט, װי הונגעריקע שװאַלבן אין נעסט,
און אַזױ װי אין קאָרטן איז אָפן געשטאַנען אַ יעדערנס טרױעריקער „לאָס“…