He

Who is this he who is following us close
in your every step there?
Through every crack in a mouse hole
you feel his cold watching stare…

His look is ice cold
with mustache sticky and damp
with paws slippery with evil
crept up on your skin

You feel his breath everywhere
it smells bad and is sticky
he is awake deaf and dumb
his walk catty soft and quick

He appears out of darkness
and slides toward your neck
and spears darts in your feet
two sharp knives – every look

He follows every step
that hurries in rhythm
“Not lord not king not god
will interfere us on our way!…

Who is the one who awaits
on each step in the dark?
he weaves gallows of your head
and will disturb our way?’’

At every corner at every door
a dark figure appears that could
spreads a gray net for you
as for an animal in the woods…

He sniffs and slides at every wall
his ear is keen and turned to shudder
He reaches out a hand to you
that warms a coal for your breast

So this is who now is gone
in the shame of himself
he was sent by his own shame
by his master like a dog

for money his brother and his friend
therefore, his slavish blood that
crawls with shame will always be
linked to his name!…

ער…

װער איז עס דער, װאָס גײט דיר נאָך,
װי אַ געשפּענסט — נאָך דײנע טריט? —
דורך יעדן שפּאַלט און מױזן־לאָך
דו פילסט זײן קאַלטן בליק, װאָס היט…

זײן בליק — װי ס’װאָלט אַ קאַלטע שטשור,
מיט װאָנצעס שטעכיקע און פײכט;
מיט לאַפּקעס גליטשיקע — מיט גיר
ארױפגעקראָכן אױף דײן לײב…

דו פילסט זײן אָטעם אומעטום,
זײן אָטעם קלעפּט זיך מיט געשטאַנק…
ר’איז — װאכנד — טױב און רײדנד — שטום,
ס’איז קעציש־פלינק און װײך זײן גאַנג…

ער טױכט אַרױס פון פינצטערניש,
און גליטשט זיך נאָך — נאָך דײן געניק,
און שטעכט אַרײן אין דײנע פיס —
צװײ שאַרפע מעסער — יעדן בליק…

ער לױערט נאָך דײן יעדן טראָט,
װאָס אײלט פאַרכליניעט פון געזאַנג:
„נישט האַר, נישט קעניג און נישט גאָט,
װעט שטערן אונדז אין אונדזער גאַנג!“…

װער איז עס דער, װאָס װאַרט דיר אָפּ,
אין טונקלקײט, אױף יעדן שטיג? —
ער פלעכט אַ תליה פאַר דײן קאָפּ,
װעט שטערן אונדז אין אונדזער גאַנג!“..

אױף יעדן ראָג, בײ יעדער טיר,
גײט אױף זײן טונקעלע געשטאַלט,
און שפּרײט אַ גרױע נעץ פאַר דיר,
װי פאַר אַ חיה פונעם װאַלד…

ער שנאַפּט און שלײכט בײ יעדער װאַנט,
זײן אױער װאַכט און אַנט פון גרױל.
אָט שטרעקט ער אױס צו דיר זײן האַנט,
װאָס װאַרעמט פאַר דײן ברוסט אַ קױל…

דאָס איז דאָך — ער, װאָס איז אַװעק,
אין העלער שאַנד — פון זיך אלײן…
אים האָט זײן האר געשיקט אין שרעק,
פּונקט װי א הונט — נאָך דײן געבײן…

ער האָט — פאַר װײן—פאַרקױפט זײן איך,
פאַר געלט — דעם ברודער און דעם פרײנד,
דערפאַר — זײן קנעכטיש בלוט, װאָס קריכט,
פאַרשאָלטן זאָל אױף אײביק זײן!…