Ber Shnaper
From Old-fashioned Themes
Every day at early morning –
When I open the door to my day
I believe:
From today on I start to live
From today on will promised happiness
Build me a bridge
From today on the sunny side turns
Toward me with promised joy
And also for me
The heavy iron door will open
Behind which I have – quietly
And thoughtfully tended words
Like flowers – my beautiful words
That take the name: person and world!
You and I – whatever for
And all that’s forever that lives
on the other side of the door…
Every day at early morning-
When I open my door to the day,
I think
From today on I start to live
From today on, I start, oh! From today on –
I will unwrap my life like a new flag
A flag of triumph, a flag of victory
For the grand and small –
Personal happiness…
Every day at early morning
I straighten out my back, and my knees
And it opens up my blue yesterday’s dream
Like a blossom on a young tree in May!
And I become again, a child of hope and happiness
And this child, this small child this big
Shield without worries, that throws
Paper snakes on the wind,
And builds again with paper cards on the sand
And gets measles again and packs up
And by nighttime again is a very old man…
יעדן טאָג אינדערפרי
בער שנאַפּער
פונם ציקל „אַלטמאָדישע מאָטיװן“
יעדן טאָג אינדערפרי —
װען איך עפן אױף פאר מײן טאָג די טיר,
דאַכט זיך מיר:
פון הײנט אָן ערשט הײב איך אָן צו לעבן!
פון הײנט אָן ערשט װעט דאָס צוגעזאָגטע גליק
אריבערװארפן אױך צו מיר א בריק.
פון הײנט אָן איז די זון־זײט גרײט
אױסצודרײען אױך צו מיר אין פרײד! …
און אױך פאר מיר —
װעט זיך אױפעפענען די שװערע, די אײזערנע טיר,
הינטער װעלכער איך האָב — אַ שטילער, אַ פארקלערטער,
געהאָדעװעט װי בלומען — מײנע שענסטע װערטער,
װאָס דאַרפן נאָכאַמאָל א נאָמען געבן: מענטש און װעלט!
דעם באַרג און דעם טײך, דעם װאַלד און דעם פעלד!
װאָס דאַרף נאָכאַמאָל א נאָמען געבן — מיר און דיר
און אלדאָס אײביקע, װאָס ליגט אױף יענער זײט טיר…
יעדן טאַג אינדערפרי —
װען איך עפן אױף פאר מײן טאָג די טיר,
דאַכט זיך מיר:
פון הײנט אָן ערשט הײב איך אָן צו לעבן
פון הײנט אָן ערשט, אָ! פון הײנט אָן —
װעל איך אױפװיקלען מײן לעבן, װי א נײע פאָן !
א פאָן פון טריומף, א פאָן פון זיג,
איבער דעם גרױסן, דעם קלײנעם —
דעם מענטשלעכן גליק! …
יעדן טאָג אינדערפרי —
גלײכט זיך אױם מײן רוקן, גלײכן אױס זיך מײנע קני,
און ס’עפנט אױף זיך מײן בלױער, מײן נעכטיקער טרױם,
װי א קנאָספּ אױף א יונגן, א מאײקן בױם !
און איך װער, אָ! איך װער װידער צוריק —
דאָס קינד פון האָפענונג, און דאָס קינד פון גליק !
און דאָס קלײנע, דאָס גרױסע, דאָס זאָרגלאָזע קינד,
װאָס לאָזט װידער פּאַפּירענע שלאַנגען אױף װינט,
און הײבט װידער אָן בױען מיט קאָרטן אױף זאַמד —
דאָס זײנע, דאָס זונוקע — דאָס גאָלדענע לאַנד !
און הײבט װידער אָן מאָזלען און װידער צו פּאָקן —
און ביז צום אָװנט װערט עם צוריק — א זקן ! …