Miryem Ulinover

When from my little village I was parted
My grandfather took me to the lake
the spring sun warmed the blue sky
He handed me a note when we said goodbye

I lost the letter and feel distraught
to be without his note in a strange land
Who knows if it is buried in the dust and sand
and if my forbears have been erased

The spring sunshine has quietly moved West
My sad longing for what’s lost has filled my breast
Where is that special note that cannot be replaced?

* * *

מרים אולינאָװער

ווען כ’האָב פון ליבן שטעטעלע פאַרטרויערט זיך צעשיידט
האָט מיר דער זיידע ביז צום טייך געגעבן דאָס באַגלײט;
די פרילינגס-זון האָט אויפגעשיינט, דער חימל זיך צעבלויט!
דער זיידע האָט ביים שייד-וועג מיר א בריוול אָנגעטרױט.

פּאַרלאָרן האָב איך אים, דעם בריוו, און גיי אַרום פאַרקלעמט:
אַ שפּאַס — אָן יחוס-בריוועלע צו בלייבן אין דער פרעמד!
ווער ווייסט, צי ס’ליגט נישט ערגעץ דאָרט מיט זאַמד און שטויב באַדעקט,
צי זיינען מיינע אָבות נישט געװאָרן אויסגעמעקט…

די פרילינגס-זון האָט שטיל און מילד קיין מערב זיך גערוקט, —
עס װאַקסט, עס שטייגט מיין בענקעניש, כ’גיי שיר פאַר צער נישט אויס —
ווו איז דאָס יחוס-בריוועלע פון אונדזער אַלטן הויז?