Moyshe Shimel (Maurycy Szymel)

My child, don’t be frightened
of the wind
that bends the trees to the earth,
of the dark that pours over all the roads,
of the rain
that beats with heavy treads on the roof
and of all, of all, that gives rise to the night,
trembling in the wind –
my child, don’t be frightened.
Because the wind must bend trees to the earth;
it’s propelled from behind
by other winds,
winds from mountain to woods
compelled with anger, with violence.
Over all the desolate fields, over all the gloomy roads
that will ultimately reach their goal –
as does everything that lives.
And the rain, the rain
must fall for the grass to grow –
so, my child, don’t be frightened.
For the coolness of the night
that pours down from our roof,
for the trees, for the rain
and for all the paths
that know where they lead,
open the windows and the doors,
let the wind come in,
and the lightning and the fragrance of grasses
and sing:
Praise be the One
that causes the winds to blow.

Translated by Miri Koral

א שטורמישע נאַכט

משה שימעל

שרעק זיך נישט, מײן קינד,
פארן װינט,
װאָס בײגט די בײמער צו דר’ערד,
פֿאַרן חושך, װאָס פֿלײצט אױף אַלע װעגן,
פֿאַר דעם רעגן,
װאָס קלאַפּט מיט גראָבע טריט אין דאַך
און פֿאַר אַלץ, פֿאַר אַלץ, װאָם ברענגט מיט זיך די נאַכט,
צעציטערט אין װינט —
שרעק זיך נישט מײַן קינד.
װײַל דער װינט מוז דאָך בײגן בײמער צו דר’ערד;
עס טרײבן אים פון הינטן
אנדערע װינטן,
װינטן געטריבענע פון באַרג צו װאַלד
מיט רוגזה, מיט געװאַלד.
איבער אלע װיסטע פעלדער, איבער אלע פינצטערע װעגן,
װאָס װעלן זײער ציל געפינען,
װי אלץ, װאָס לעבט — געפינט.
און דער רעגן, דער רעגן,
מוז פאַלן, כדי די גראָזן זאָלן קאָנען גרינען —
טאָ שרעק זיך נישט מײן קינד.
צו דער קילקײט פון דער נאַכט,
װאָס רינט אראָפּ פון אונזער דאַך,
צו די בײמער, צו דעם רעגן
און צו אלע װעגן,
װאָס װײסן, װוהין זײ פירן,
עפן די פענצטער און די טירן,
לאָז ארײן דעם װינט,
דעם בליץ און די ריחות פון גראָזן
און זינג:
געלױבט איז דער,
װאָס הײסט די װינטן בלאָזן.

אַ שטורמישע נאַכט

משה שימעל

שרעק זיך נישט, מײַן קינד,
פֿאַרן װינט,
װאָס בײגט די בײמער צו דר’ערד,
פֿאַרן חושך, װאָס פֿלײצט אױף אַלע װעגן,
פֿאַר דעם רעגן,
װאָס קלאַפּט מיט גראָבע טריט אין דאַך
און פֿאַר אַלץ, פֿאַר אַלץ, װאָם ברענגט מיט זיך די נאַכט,
צעציטערט אין װינט —
שרעק זיך נישט מײַן קינד.
װײַל דער װינט מוז דאָך בײגן בײמער צו דר’ערד;
עס טרײַבן אים פֿון הינטן
אַנדערע װינטן,
װינטן געטריבענע פֿון באַרג צו װאַלד
מיט רוגזה, מיט געװאַלד.
איבער אַלע װיסטע פֿעלדער, איבער אַלע פֿינצטערע װעגן
װאָס װעלן זײער ציל געפֿינען,
װי אַלץ, װאָס לעבט — געפֿינט.
און דער רעגן, דער רעגן,
מוז פֿאַלן, כּדי די גראָזן זאָלן קאָנען גרינען —
טאָ שרעק זיך נישט, מײַן קינד.
צו דער קילקײט פֿון דער נאַכט,
װאָס רינט אַראָפּ פֿון אונדזער דאַך,
צו די בײמער, צו דעם רעגן
און צו אַלע װעגן,
װאָס װײסן, װוּהין זײ פֿירן,
עפֿן די פֿענצטער און די טירן,
לאָז אַרײַן דעם װינט,
דעם בליץ און די ריחות פֿון גראָזן
און זינג:
געלױבט איז דער,
װאָס הײסט די װינטן בלאָזן.