Moyshe Shimel

It may be a mistake
but my mama’s snow was simply white
and not like the poetic take:
green, lilac, or violet bright.

And it didn’t fall quietly and serenely,
nor like distant stars for which one aches.
My mama’s snow would come suddenly
at night, unexpected as the plague.

Because when it snows in earnest
children’s jackets are in need of repair
and all day a fire’s going in the furnace
though wood and coal in winter are dear.

Hence I do surmise that ice covering panes
are not blossoms to admire,
for when ice forms on windowpanes
the price of milk goes haywire

and butter is out of the question –
and mama coughs and her back is sore —
And who’s to blame for this situation?
The dismal snow, the remorseless snow.

So perhaps that’s why I don’t like it one bit,
the snow that made mama’s life so bleak.
And perhaps that’s why I won’t wax poetic,
for when it snows it brings my mama’s sorrow back to me.

Translated by Miri Koral

מײן מאַמעס שנײ

משה שימעל

קאָן זײן, אז ס’איז אפשר א גרײז,
נאַר מײן מאַמעס שנײ איז געװען פּשוט װײס
און נישט װי ס’טראכט צו אַ פּאָעט:
גרין, לילאַ אָדער פיאָלעט.

און נישט געפאלן איז ער שטיל און זאַכט
און נישט — װי װײטע שטערן, צו װעלכע מען בענקט
מײן מאַמעס שנײ פלעגט קומען פּלוצלינג בײנאַכט
אומגעריכט, װי א בײזע קרענק.

װײל װען עם הױבט אָן שנײען
מוז מען דאָך פאר קינדער שפּענצערס איבערנײען
און ס’מוז זײן אין שטוב אַ גאנצן טאָג דאָס פײער
און װינטער־צײט איז האָלץ און קױלן זײער טײער.

איז דעריבער פארשטײ איך שױן, אז אײז אױף די שױבן,
דאָס זײנען נישט קײן בלומען,
װײל װען ס’שטעלט זיך דאָס אײז אױף די שױבן איז
א יקרות אױף מילך

און צו פּוטער איז פּשוט נישט צוצוקומען — —
און די מאַמע הוסט און ס’טוען איר די פּלײצעס װײ — — —
און װער איז שולדיק אין דעם?
דער װיסטער שנײ, דער אומברחמנותדיקער שנײ.

איז אפשר דערפאר האַב איך אים אױך נישט ליב,
דעם שנײ, װאָס האָט דער מאַמעס לעבן אזױ באַטריבט
און אפשר דערפאר װעל איך אים נישט אָנרופן מיט זילבערנע רײד,
װײל שטענדיק דערמאָנט זיך מיר מײן מאַמעס טרױער װען עס שנײט.

מײן מאַמעס שנײ

משה שימעל

קאָן זײַן, אַז ס’איז אפֿשר אַ גרײַז,
נאָר מײַן מאַמעס שנײ איז געװען פּשוט װײַס
און נישט װי ס’טראַכט צו אַ פּאָעט:
גרין, לילאַ אָדער פֿיאָלעט.

און נישט געפֿאַלן איז ער שטיל און זאַכט,
און נישט — װי װײַטע שטערן, צו װעלכע מען בענקט.
מײַן מאַמעס שנײ פֿלעגט קומען פּלוצלינג בײַנאַכט
אומגעריכט, װי אַ בײזע קרענק.

װײַל װען עם הױבט אָן שנײען
מוז מען דאָך פֿאַר קינדער שפּענצערס איבערנײען
און ס’מוז זײַן אין שטוב אַ גאַנצן טאָג דאָס פֿײַער
און װינטער־צײַט איז האָלץ און קױלן זײער טײַער.

איז דעריבער פֿאַרשטײ איך שױן, אַז אײַז אױף די שױבן,
דאָס זײַנען נישט קײן בלומען,
װײַל װען ס’שטעלט זיך דאָס אײַז אױף די שױבן
איז אַ יקרות אױף מילך

און צו פּוטער איז פּשוט נישט צוצוקומען — —
און די מאַמע הוסט און ס’טוען איר די פּלײצעס װײ — — —
און װער איז שולדיק אין דעם?
דער װיסטער שנײ, דער אומברחמנותדיקער שנײ.

איז אפֿשר דערפֿאַר האָב איך אים אױך נישט ליב,
דעם שנײ, װאָס האָט דער מאַמעס לעבן אַזױ באַטריבט.
און אפֿשר דערפֿאַר װעל איך אים נישט אָנרופֿן מיט זילבערנע רײד,
װײַל שטענדיק דערמאָנט זיך מיר מײַן מאַמעס טרױער װען עס שנײט.