Miryem (Miriam) Ulinover

A golden day mid-week —
and what else would maidens seek?
“Mushroom gathering we will go!”
Baskets rustle and pink cheeks glow.
They sing of joy and how bright the sun,
they gather together and do a count:
the magnate’s woods is divvied up.
There’s chatter and a meeting’s set
a plot of land for each girl’s basket,
a plot of forest-loneliness.
They join up, split and disperse.
A forest seemingly empty, still,
yet pulsing with life and truly filled!

On quiet paths light quivers,
and one girl seeks, grieves, and gathers:
“Forest, give me a poisoned mushroom,
my yearning heart is as a flaming ocean.
He promised when he kissed my hair
— ‘I’m leaving, but back in exactly one year!’

And now the last day of the year has come!
O, to perish from what is growing on
verdant forest floors! Oh, the woe…
He promised to be here by now.”
Then, fluttering, the young heart feels
compassion for its own misery,
and pine trees rustle quietly.
“And maybe, maybe it’s still to be?
And he’ll yet be coming here for me?…
Merely a leap year! Could this be?”

Translated by Miri Koral

אױף שװאַמען

מרים אולינאָװער

אַ גאָלדנער טאָג אין מיטן װאָך —
און װאָס־זשע ברױכן מײדלעך נאָך?
מען גײט „אױף שװאָמען“ קױש בײ קױש;
אַ ראָזע אשת־חיל־רױש
ליגט אױפן מײדלשן געזיכט..
מען זינגט פון פרײד און זונען־ליכט,
מען רופט צונױף זיך, זאַמלט, צײלט,
דעם פּריצס װאַלד װערט אײנגעטײלט:
מען װערטלט זיך, מען שטימט זיך אָפּ,
אַ נחלה אױף אַ מײדל־קאָפּ,
אַ נחלה װעלדער־אײנזאַמקײט.
מען קלױבט צעשפּליטערט און צעזײט.
אַ װאַלד מכלומרשט לער און שטיל —
און דאָך האַרצקלאַפּנדיק און פול!

אױף שטילע סטעזשקעס ציטערט ליכט,
און אײנע קלױבט, און קלאָגט, און זוכט:
„גיב, װאַלד, מיר אַ פאַרסמטן שװאָם,
אין האַרצן גאַרט אַ פלאַמיק ים,
ער האָט געזאָגט, געקושט די האָר:
— „איך גײ, נאָר כ’קום דאָך פּונקט צום יאָר!“ —

און הײנט לױפט אָפּ דער לעצטער טאָג!
אָ, שטאַרבן אױף דער אונטער־לאָג
פון גרינע װעלדער! אָך, די פּײן…
ער האָט געדאַרפט שױן דאָ צו זײן“…
און פלאַטערדיק פילט ס’יונגע האַרץ
רחמנות אױף זײן אײגנעם שמאַרץ,
און סאָסנעס רױשן שטילערהײט…
און אפשר, אפשר איז נאָך צײט?
און קומען װעט ער?… אפשר גאָר
איז הײ־יאָר גראָד אַן „עיבור־יאָר“?

אױף שװאַמען

מרים אולינאָװער

אַ גאָלדענער טאָג אין מיטן װאָך —
און װאָס־זשע ברױכן מײדלעך נאָך?
מען גײט „אױף שװאָמען“ קױש בײַ קױש;
אַ ראָזע אשת־חיל־רױש
ליגט אױפֿן מײדלשן געזיכט.
מען זינגט פֿון פֿרײד און זונען־ליכט,
מען רופֿט צונױף זיך, זאַמלט, צײלט,
דעם פּריצס װאַלד װערט אײַנגעטײלט:
מען װערטלט זיך, מען שטימט זיך אָפּ,
אַ נחלה אױף אַ מײדל־קאָפּ,
אַ נחלה װעלדער־אײַנזאַמקײט.
מען קלױבט צעשפּליטערט און צעזײט.
אַ װאַלד מכּלומרטט לער און שטיל —
און דאָך האַרצקלאַפּנדיק און פֿול!

אױף שטילע סטעזשקעס ציטערט ליכט,
און אײנע קלױבט, און קלאָגט, און זוכט:
„גיב, װאַלד, מיר אַ פֿאַרסמטן שװאָם,
אין האַרצן גאַרט אַ פֿלאַמיק ים,
ער האָט געזאָגט, געקושט די האָר:
— „איך גײ, נאָר כ’קום דאָך פּונקט צום יאָר!“ —

און הײַנט לױפֿט אָפּ דער לעצטער טאָג!
אָ, שטאַרבן אױף דער אונטער־לאָג
פֿון גרינע װעלדער! אָך, די פּײַן…
ער האָט געדאַרפֿט שױן דאָ צו זײַן“…
און פֿלאַטערדיק פֿילט ס’יונגע האַרץ
רחמנות אױף זײַן אײגנעם שמאַרץ,
און סאָסנעס רױשן שטילערהײט…
און אפֿשר, אפֿשר איז נאָך צײַט?
און קומען װעט ער?… אפֿשר גאָר
איז הײַ־יאָר גראָד אַן „עיבור־יאָר“?