Hinde Nayman

Between hills and above valleys stars
glittered late into the night,
and I arrived at a cottage that,
like a shriveled mushroom,
stood in the middle of the marketplace,
its low threshold, a smooth stone,
and its walls, enchanted and white.
An eternal flame was lit inside,
and a gilded bird had its wings outspread,
and a flower grew in an earthen pot,
its crown, like green velvet, stretched wide.
But its soil had become parched,
so with a pitcher in hand
I watered the thirsty soil,
and I watered the thirsty stem,
and with the pitcher I sang
a song of love and eternity.

And the dull yellow mirror
where my head swayed to and fro
like a clock that measures the hour
with hands of gloom and sorrow,
I draped with linen,
and within the enchanted walls I stayed,
where the eternal flame burns and burns,
perhaps for someone whose light appears
and then fades,
but certainly for the song,
the song of love and eternity.

Translated by Miri Koral

נר תמיד

הינדע נײמאַן

צװישן טאָל און צװישן בערג
האָבן שטערן געפינקלט אין דער נאַכט ארײן,
און כ’בין אין אַ הײזל געקומען צו גײן,
װאָס שטײט אין מיטן מאַרק, װי א פארטריקנטע שװאָם,
מיט א שװעל א נידעריקע, פון א גלאטיקן שטײן
און מיט װײסע, פארכישופטע װענט.
דאָרט האָט א נר־תּמיד געברענט,
און א פױגל, א גילדענער האָט די פליגל צעשפּרײט,
און א בלום איז געװאַקסן אין אן ערדענעם טאָפּ,
מיט א סאַמעט־גרינער קרױן אין דער ברײט;
נאָר איר ערד איז טרוקן געװען שױן.
האָב איך א קרוג גענומען אין די הענט
און מיט װאסער באַגאָסן די דאָרשטיקע ערד
און מיט װאסער באַגאָסן דעם דאָרשטיקן שטאַם,
און ס’האָט א ליד דעם קרוג באַגלײט,
א ליד פון ליבע און פון אײביקײט.

און דעם געלן, מאַטן שפּיגל,
װו ס’האָט געװאַקלט זיך מײן קאָפּ,
װי א זײגער, װאָס מעסט די צײט
מיט װײזערס פון אומעט און טרױער,
האָב איך פארהאָנגען מיט א לײװנטן קלײד
און כ’בין פארבליבן אין די פארכישופטע װענט,
װו דער נר־תמיר האָט געברענט, און געברענט,
אפשר נאָך א מענטש, װאָס קומט און פארגײט,
נאָר זיכער פארן ליד,
פארן ליד פון ליבע און אײביקײט.

נר תּמיד

הינדע נײַמאַן

צװישן טאָל און צװישן בערג
האָבן שטערן געפֿינקלט אין דער נאַכט אַרײן,
און כ’בין אין אַ הײַזל געקומען צו גײן,
װאָס שטײט אין מיטן מאַרק, װי אַ פֿאַרטריקנטע שװאָם,
מיט אַ שװעל אַ נידעריקע, פֿון אַ גלאַטיקן שטײן
און מיט װײַסע, פֿאַרכּישופֿטע װענט.
דאָרט האָט אַ נר־תּמיד געברענט,
און אַ פױגל, אַ גילדענער האָט די פֿליגל צעשפּרײט,
און אַ בלום איז געװאַקסן אין אַן ערדענעם טאָפּ,
מיט אַ סאַמעט־גרינער קרױן אין דער ברײט;
נאָר איר ערד איז טרוקן געװען שױן.
האָב איך אַ קרוג גענומען אין די הענט
און מיט װאַסער באַגאָסן די דאָרשטיקע ערד
און מיט װאַסער באַגאָסן דעם דאָרשטיקן שטאַם,
און ס’האָט אַ ליד דעם קרוג באַגלײט,
א ליד פֿון ליבע און פֿון אײביקײט.

און דעם געלן, מאַטן שפּיגל,
װוּ ס’האָט געװאַקלט זיך מײַן קאָפּ,
װי אַ זײגער, װאָס מעסט די צײַט
מיט װײַזערס פֿון אומעט און טרױער,
האָב איך פֿאַרהאָנגען מיט אַ לײװנטן קלײד
און כ’בין פֿאַרבליבן אין די פֿאַרכּישופֿטע װענט,
װוּ דער נר־תּמיר האָט געברענט, און געברענט,
אפֿשר נאָך אַ מענטשן, װאָס קומט און פֿאַרגײט,
נאָר זיכער פֿאַרן ליד,
פֿאַרן ליד פֿון ליבע און אײביקײט.