Miryem (Miriam) Ulinover

When dear summer makes its appearance,
dresses lighten, bright and pleasant;
I’m the sole one, an exception,
sheathing myself in a bold red garment.

Sighting my dress must be merited:
so when I take a walk about
I choose to roam as far as possible,
making my Bobe seek me out.

My dear Bobe is nearly blind –
my dress to her, a mere speck of red.
I have to work to challenge her –
leaving is easy, coming back takes time.

So I’d lose myself at play outside,
gawking at each passing ride,
or wrapping myself around a tree
while my Bobe sat, missing me.

Until a butterfly looming large and red
comes into her distant view.
Her half-extinguished gaze brightens then,
and my blind Bobe can come greet me too.

/MK

דאָס רױטע קלײדל

מרים אולינאָװער

פלעגט דער ליבער זומער אָנצוקומען —
װײסלען זיך די קלײדלעך העל און מילד;
איך נאָר אײנע גײ, װי אױסגענומען,
אין אַ רױטן קלײדל אײנגעהילט.

ס’איז אַ זכות דעם קלײדל אױסצוזוכן:
גײ איך מיר אַמאָל אין גאַס אַרױס,
מוז איך, מעשה שטן, זיך פאַרקריכן, —
קוקט מײן באָבע זיך די אױגן אױס…

כ’האָב אַ באָבעשי, כמעט אַ בלינדע,
װינקט מײן קלײד צו איר װי רױטער מאָן;
צום אַװעקגײן בין איך אַ געשװינדע,
נאָר דער צריקװעגס קומט מיר שװערלעך אָן…

פלעג איך זיך פאַרשפּילן, צוצוקלעפּן
דרױסן, נאָכצוגאַפן יעדער פור,
מיט אַ בױמל זיך אין אײנס פאַרװעבן —
זיצט בײם שװעל די באָבע, בענקט צו מיר…

ביז אַ שמעטערלינג אַ גרױסער, רױטער
לאָזט פון װײטנס צו איר אױג זיך זען, —
שטראַלט דאַן אױף איר בליק, דער האַלב שױן טױטער,
קאָן די בלינדע מיר אַקעגנגײן.

דאָס רױטע קלײדל

מרים אולינאָװער

פֿלעגט דער ליבער זומער אָנצוקומען —
װײַסלען זיך די קלײדלעך העל און מילד;
איך נאָר אײנע גײ, װי אױסגענומען,
אין אַ רױטן קלײדל אײַנגעהילט.

ס’איז אַ זכות דעם קלײדל אױסצוזוכן:
גײ איך מיר אַמאָל אין גאַס אַרױס,
מוז איך, מעשׂה שׂטן, זיך פֿאַרקריכן, —
קוקט מײַן באָבע זיך די אױגן אױס…

כ’האָב אַ באָבעשי, כּמעט אַ בלינדע,
װינקט מײַן קלײד צו איר װי רױטער מאָן;
צום אַװעקגײן בין איך אַ געשװינדע,
נאָר דער צריקװעגס קומט מיר שװערלעך אָן…

פֿלעג איך זיך פֿאַרשפּילן, צוצוקלעפּן
דרױסן, נאָכצוגאַפֿן יעדער פֿור,
מיט אַ בױמל זיך אין אײנס פֿאַרװעבן —
זיצט בײַם שװעל די באָבע, בענקט צו מיר…

ביז אַ שמעטערלינג אַ גרױסער, רױטער
לאָזט פֿון װײַטנס צו איר אױג זיך זען, —
שטראַלט דאַן אױף איר בליק, דער האַלב שױן טױטער,
קאָן די בלינדע מיר אַקעגנגײן.