Borekh Gelman
The train takes me away
in the lonely unknown
my heart is so tense
unknown is the way…
The train creeps like a snake
between woods hills and grave
There in Western rose sky
is a quiet melody
A little shepherd plays
on his pipe a little song
the sun sinks so tired
a wind soothes cool and long…
The train gathers speed
cuts through forest afar
in the darkness it creates
a broad pass of light
Maybe it can be
like a dream in an eye
a bright spot of a door
can be found for me?
Maybe it’s not more than
a dream in the eye
that something can happen
that will leave a tear?
There in the valley
the earth has grown green
a little cow stands and sees
and she wonders at the scene
The train has become tired
speeds to the forest and speaks
wheel after wheel
“There’s a land over here!
My home is still far from me
so small, it’s ashamed
trees hurry by
they race with each other
Oh, we’re running where
your childhood occurred
quietly there you
dreamed a dream for you
My home remains small
and so far, it’s ashamed
I’ll now long for my home
for my old poor home…
טראָגט די באַן מיך אַװעק
ברוך געלמאַן
טראָגט די באַן מיך אַװעק,
אין דער אײנזאַמער פרעמד,
װאַרפט דאָס האַרץ זיך פאַרקלעמט:
אומבאַקאַנט איז דער װעג…
קריכט די באַן װי אַ שלאַנג,
צװישן װאַלד־בערג און גראָז,
דאָרט — אין מערבדיקן ראָז
שװעבט אַ שטילער געזאַנג…
ס’ױנגט אַ פּאַסטעכל שטיל
אױפן פײפל אַ ליד,
זינקט די זון אַזױ מיד,
גלעט אַ װינטעלע — קיל..
יאָגט די באַן אַזױ שנעל —
צװישן װעלדער זיך שנײדט,
אין דער טונקעלער װײט
לײכט אַ פּאַס זיך דאָרט העל…
אפשר שטײט עס פאַר מיר —
העל־באַגאָסן און שײן —
דורכן טונקל — ארײן
אין דער צוקונפט אַ טיר?
אפשר איז עס נישט מער,
װי אַ חלום פון אױג,
װען זי ט’טאַן זיך אַ ריר, —
װעט פאַרבלײבן אַ טרער?..
דאָרט — אין טאָל — גרינט די ערד,
װײטער דרעמלט אַ פּלײן,
שטײט אַ קיעלע — קלײן —
קוקט זי װונדער־פאַרקלערט,
װי — פאַרסאָפּעט — די באַן,
יאָגט צום װאַלדיקן סאָד.
ס’שעפּטשעט ראָד נאָך ראָד:
„ס’איז — אַ־לאַנד װו־פאַ־ראַן!“…
…בלײבט מײן הײם פון מיר װײט, —
אַזױ קלײן, װי פאַרשעמט…
לױפן בױמלעך צעקעמט,
רײצן זײ זיך פאַרשײט:
אָט — מיר לױפן אַהין,
„װו דײן קינדהײט האָסטו,
„שטיל באגלײט אין איר רו,
„אין אַ טרױמען־געשפּין“…
…בלײבט מײן הײם אַזױ קלײן,
אַזױ װײט װי פאַרשעמט… — — —
כ’װעל איצט בענקען פאַרקלעמט
צו מײן אָרעמער הײם…